TIJDSPANNE

Hoe kan ik van de winter zomer maken? 

Hoe maak ik van de herfst een lentetijd?   

Hoe leer ik de seizoenen te genaken 

en blij te zijn wanneer het jaar verglijdt?                                                                         

Hoe kan ik met mijn tijd zonnig verkeren? 

Hoe maak ik alle dagen fris van snit? 

Hoe kan ik uit de vier seizoenen leren 

en blijft mijn leven tot het einde fit?

Ik kan niets doen, behalve de getijden 

gevieren te omhelzen met mijn hart, 

de zomer en de winter te ervaren, 

voorjaar en herfsttij, ieder heeft zijn part.

Het is geen doen de winter te beschaven

tot zomertijd; ik heb de winter lief. 

Ik ben zo blij als eindelijk de sneeuw valt, 

mijn kamer knus is, huiselijk gerief.

Tegen de kersttijd zal ik brieven schrijven. 

Met oudjaar proost ik op de tijd voorbij. 

Het nieuwe licht ten leven zal weer opstaan. 

Wie dan nog leeft, die mag weer in de rij.

                                                Ine Verhoeven                                  

DE DROOM VAN HET LIED

Diep in mijn hart zingt een lied.

Het is een lied voor God en mooie alle mensen.

Het is een lied van vrede en van lief.

Het is een lied dat ik de wereld toe zou wensen.

Diep in mijn hart zingt een lied.

Een lied van hoop en van geloof en van vertrouwen.

Een lied van zachtheid, van verheugen en van goed.

Een lied van mensen om Gods wereld óp te bouwen.

Diep in mijn hart zingt een lied.

Het is een lied dat van de vogels is gestolen.

Het is een lied dat van de bomen is geplukt.

Het is een lied waarmee ik door Gods land wil dolen.

Diep in mijn hart zingt een lied. 

Een lied van woorden om te troosten en te minnen.

Een lied van klanken van vergeving en van feest.

Een lied van mensen die de dag met God beginnen.

Diep in mijn hart zingt een lied.

Het is een lied voor God en mooie alle mensen.

Het is een lied van vrede en van lief.

Het is een lied dat ik de wereld toe zou wensen.

Ine Verhoeven

© 2004 / 2005 Ine C.Th.M. Verhoeven, Nijmegen.

Klik eens aan op www.ineverhoeven.tk 

en lees vrijblijvend de vele mooie teksten, verhalen en sprookjes.

Oorverdovend

Behalve dat ik een chronisch moe mens ben, die met moeite standhoudt en alles piano-aan moet doen om dat standhouden enigszins te laten gelukken, ben ik ook een blij mens, een dankbaar mens, dat laatste voorop gesteld. Het is waar. Ik ben geleidelijk aan een beetje oud geworden. Niet fris en fruitig oud, maar wel dovig, stram en vermoeid oud. Er zijn van die kwieke oudjes die met hun wandelschoenen aan als ferme jongelingen schijnbaar onvermoeibaar door het landschap gaan, stap stap stap. Zo'n oudje ben ik dus echt niet. Het ware mooi geweest als het wel zo was, maar het is niet zo. Ik doe het ermee, met de outfit en de infit die me is toebedeeld. Ik hoop er nog een stukje ouder mee te worden. Een heel stuk ouder. Krakkemikkig of niet.

Nee, de kwalen van de oude dag sparen me niet. Dat hoeft ook niet. Het is alleen een beetje aanpassen geblazen. Soms zelfs een beetje véél. De euvelen van de oude dag behoeven begrip van de omgeving. Van wie er met je gaat of met je is, dichtbij of veraf. Menslief, ik ben zo moe. En mijn hoofd zit vol watten en mijn oor suist en kraakt de hele dag en de hele nacht door. Ik probeer er niet naar te luisteren, maar hoe doe je dat? De ongesencureerde herrie maakt een mens nóg dover dan hij voorheen al was. 'n Raar fenomeen. Oorverdovend doof ben ik geworden van de onverstoorbare herrie in mijn evenwichtsorgaan. Wie het herkent mag het me vertellen. Het zou me tot troost kunnen zijn. Want dat werkt zo met de herkenning van de mindere dingen die je overkomen. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, maar gedeelde smart is halve smart. Ze zeggen het. Maar het klopt natuurlijk niet. Twee doven zijn twee doven en de herkenning van elkaar als doven maakt er middels de vreugde niet één dove van. Enfin.

Ik ga slapen. Morgen alweer zaterdag. Sneeuw, ijs en gladheid staan op het weerbericht te pronk als de grote kwelgeesten die het winnen van alles en elkeen. Winter is winter. En moe is moe. Ik bedoel: moe is moe. Moe is zelfs lijdzaam moe. Ik bedoel de moe van aap, noot, Mies. Dus: goedenacht. Ondanks de euvelen van het lijf was de vrijdag mooi en uitermate liefdevol. Wat wil je nog meer, jij moe? Ja natuurlijk, slapen! De hele nacht lang. Als dat zou kunnen. En dan ook nog morgen fit zijn. Ik droom ervan, vannacht.


iv4dec2010 1.28 uur.                                                                                                                                  Foto: Ine in Grave 3 december 2010

Witte winterwandeling

Ik zie vogeltjes met witte borstjes

en denk: dragen zij hun witte zielen

zichtbaar op hun veren winterjasjes mee?

Naast zwartgeschubde bomen ligt

het witte meer als een bevroren ziel

en staart me ijzig aan in een harde

naakte waarheid waar ik zó van houd.

Ine Verhoeven

(in: Witte koekoek en roomse kamille, 1997)