Ina en mijn morgengebed

Tegenwoordig zoek ik vaker dan voorheen mijn balkon op. In mijn isolement is dat het rustpunt voor mijn ziel. In het hoekje tegen de glaswand staat mijn rieten stoel zomer en winter voor me klaar. Naast mijn stoel woont mijn oude vogel in haar open kooi. We hebben het goed. Ze heft mijn eenpersoons leventje op. Als ik niet schrijf, niet aan een boek, gedicht of verhaal bezig ben, dan is zij er, mijn groene schat.  Lorita op 15 augustus 2011

Toen mijn exgenoot in 2007 naar Zweden vertrok, kwam ze weer bij me wonen, onze Lorita, tot mijn verrassing en grote vreugde. Haar oorspronkelijke intrede deed ze in 1973 in ons gezin. We weten niet hoe oud ze was toen ze kwam, ze kon al praten en was tam, dus mensen gewend.
Lorita en Ine in 1973 of 1974
'Ze is een wildvang,' zegt de dierenarts. Het was destijds mode een sprekende vogel te bezitten, dus werden de papegaaien in hun leefgebied gevangen en naar elders getransporteerd om aan de hebzucht van de mens te voldoen. Bizar. Maar ik ben desondanks blij dat mijn vogel weer bij mij woont. Ze heeft het goed, ik waak over haar en zorg voor haar. Dat heft in zekere mate de ernst van de misdaad op die haar uit haar leefgebied heeft verdreven, hoop ik. Want misdadig is het wel. Je kunt er als buitenstaander niets tegen doen, tegen de illegale handel in dieren. De wet heeft mazen. Maar de dieren aan hun lot overlaten, is al even misdadig.

Ik las bij Ina op haar 50plusserweblog hoe dieren in haar contreien worden mishandeld, verhandeld, behandeld. Er bestaat geen barmhartigheid voor sommige lieden. Het enige dat je doen kunt, is goed zijn voor het dier dat op jouw pad komt. Bij Ina lees je hoe je dat doet. Ina is een natuurmens, maar ook een mensenmens. Ze schrijft de ontroerendste verhalen uit haar leven en plaatst ze op haar weblog. Als ik Ina heb gelezen, heb ik altijd stof tot nadenken. Je vindt haar op 50plusser onder de naam Baasje.

Het is een kalme ochtend. Ik zoek nog een poosje mijn balkon op en drink er koffie. Ik breng straks Boddevin een bezoek. De lunch gebruik ik bij hem. Ik zit naarstig na te denken over de dag waarop hij tachtig wordt. Deo volente. Zijn nieuwste boek komt binnenkort uit. Het is een bekroning op zijn leven, maar nog meer op de goede afloop van de zware tijden die achter ons liggen door zijn ziekbed. Ik groet de lezer dezes en ga de zondag vieren. Nee, ik prijs de dag niet voor het avond is. Dit geschrift is voor vandaag mijn morgengebed.
28 augustus 2011