Een verjaardag op een zondag

Om niet te vergeten, wordt hier een aantal fotootjes geplaatst dat gisteren is gemaakt ter herinnering aan de tachtigste verjaardag van emeritus Frans Boddeke CSsR. De vrienden die erop staan, mogen zich er gerust in herkennen. Het was een prachtig gezelschap, gistermiddag, in hotel Courage Sionshof. Kijk maar mee:

Frans, Marioes, Liduine

Louis, José, Arold, Asha, Flemming, de serveerster met de koffie en op de voorgrond Ria 

Frans Grisel en Joop

Frans, Ben en Herman

Ben ziet mij, we begroeten elkaar allerhartelijkst

Liduine, Frans, Herman

Ja, ja, langzaam maar zeker komen de gasten allemaal binnen.

In de tas van Harrie zit Billy, de unieke teckel Verel van ruim 16 jaar.

De mooie dame is Diny, zijn vrouwtje. Voorop staat Herman.

Ine & darling Billy

Pater Ignaz krijgt koffie

Broeder Jozef en andere gasten die binnenkomen

Pater Ad, zuster Regina en zuster Brigit

Mooi, zo samen op de foto

Frans en Ad, confraters

Frans en Adelheid

Roos, Frans, Wim

Wim, Roos, Corrie, Ros, Frans, Ad en broeder Jozef

Gé is binnengekomen...

Herman en Ank

Als klavertje vier aan tafel

Phily en Sybil

Alex, Anita, Louis

Frans Simons vraagt of hij bij de dames mag zitten

Frans en Gé

Gé, Joost, Jozef, erachter staat Gerard

Een geheiligd drietal

Ze zingen!

Frans signeert het boek Hoe dan ook 

José, Ine, Arold

Lucy kwam ook even langs

Frans en Hanneke

Allemaal mooie, lieve en wijze mensen

Regina

Dat handje aan dat oortje van Gerard... het gebaar herken ik wel

Zingen! Zingen!

Phily wacht op de auto met Sybil

Frans speecht

Boek gesigneerd, dank je wel, Frans...

Hallo Flemming! Wil je een handtekening? Wat wil je erin hebben?

Nog even een babbeltje met Flemming alias Ciske de Rat alias Spijker, alias zangertje in Joseph 

Het lijkt een vergeten hoekje, maar ik heb ze vanaf mijn plaatsje al die tijd graag gezien!

Is Joost niet vrolijk?

Alles overziend, heel content

Last but not least: de jarige zelf. Wat denkt hij nou?

Thuis op de grote tafel... alles uitpakken. Gezellig!

Het was een heel fijne middag met heel fijne mensen.

Iedereen oprecht bedankt!
En Frans nog een gelukkig leven in de gloria!

Zomertuin

Ja, hij gaat dicht, maar in november gaat het hek weer open: op de zondagen. Dan struinen we weer, zij het met winterbandjes onder de kiakoets, naar Bij De Dames in Langenboom.



De notenboom zal leeg zijn, de appels en de peren op en de bloemen verdwenen, maar ook een wintertuin heb ik lief. Toen we gisteren genoten van de rust en de schoonheid voelden we ons rijk, dat werkt heel goed ook al is het een geleende tuin voor een uurtje of wat.

We genoten van de aanblik van de rode sterappeltjes. Zo stonden te sier in het weiland achter de tuin, maar ook op de afrastering van riet tussen tuin en weiland.

En nu ga ik koffiedrinken. Ik moet nog douchen. Dat doe ik erna. Dag wereld. Het leven is goed.

Daar moet je geen drama van maken, zus

Een trap als een Jacobsladder

Soms weet ik het niet meer. Dan zou ik willen vertrekken, het huis uit, de straten uit, de wereld uit, ja dan wil ik zelfs de wolken voorbijgaan richting de verste verte van het firmament, waar je niemand tegenkomt. Vreemd, want zo’n verlangen te vluchten is een reflex op een gevoel van verlatenheid. Heel merkwaardig wil je uitgerekend door dat verlaten gevoel de leegte in, wil je een plek vinden van rust en verder niets.

Onzin. Je wilt helemaal niet weg. Je wilt thuis zijn, vertrouwd, knus, gezellig. Eigen haard is goud waard. Dat besef je al te goed. Ook weet je uit ervaring dat alleen zijn zijn tol eist. Je moet het immers altijd volhouden met jezelf, er is verder geen mens om tegenaan te praten, die je kunt vertroetelen of die jou vertroetelt. Je kopje thee wordt altijd door jóú gezet en de tafel wordt alleen door en voor jóú gedekt. Daar moet je geen drama van maken, zus. Je hebt het goed, dus weet je gezegend, zwijg en geniet.

Ik krauw mijn vogeltje, strijk neer op de bank en ga zitten zappen. Mijn rare reislust is alweer over. Ik ben weer terug bij mezelf, terug in de vertrouwde wereld van ons allemaal. Het is er best goed. Mijn wanhoop was een momentopname. Gelukkig wel.

Met mijn hoofd in de wolken

Ze had wolken op de prent gezet, en huizen en bossen en weiden en akkers en haar hondje en een mannetje dat ze haar vriendinnetje noemde. Ze ging een ijsje met haar eten en zie, ze vroeg wat we ervan dachten, van dat ijsje. Maar ik zat nog met mijn hoofd in die wolken van haar en het ijsje was goed voor later. Dit schreef ik aan Klaproos, de bolleboos in van alles; ik meen het, en dat weet ze wel:

Ik denk dat dit weer mooi is en ik denk ook dat de wolken vroeger, heel vroeger toen er nog niks aan elektriciteit bestond en alzeker geen digitale snelwegen, dat in die heel oude tijd de wolken voor goden werden aangezien en dat vanuit de wolken de godsdiensten zijn ontsproten: uit angst voor het onbekende en voor die grote donderkoppen en uit mindere angst voor de kleinere wolkskes die de engelkes werden. Dat denk ik. Lekker ijsje!

Wat je ook doet, het wordt herinnering

Bij de notenboom het laatste restje koffieschuim van de latte macchiato uit het glas lepelen.

Het is niet leeftijdgebonden, dat lepelen.

Of je even wilt kijken in de camera? Ik sta niet in voor het resultaat. Al zie ik je nog zo graag.

Ja, hoe lieftallig kan het zijn, samen op de prent?

Je bent begenadigd met zo'n vrolijke foto als herinnering.

Volgens mij komt er een vliegtuig over, of is het een duif?

Maar nee, hij schouwt de ontelbare, rijpe noten aan de grote, dikke boom!

... En komt even later via een ommetje terug met deze twee appels.

De noten had ik zelf van de boom geplukt uit hun basten.

Even mijn bril schoonmaken.

Ze blijft maar knippen met dat ding...

En dan knipt ze zichzelf! Goeiehemel! Wat een getover, zeg!

En nu ga ik slapen, mijn bedje wacht.
Goedenacht vanuit Wolverlei!
Het is een mooie rit geweest, eergisteren.