Met mijn hoofd in de wolken

Ze had wolken op de prent gezet, en huizen en bossen en weiden en akkers en haar hondje en een mannetje dat ze haar vriendinnetje noemde. Ze ging een ijsje met haar eten en zie, ze vroeg wat we ervan dachten, van dat ijsje. Maar ik zat nog met mijn hoofd in die wolken van haar en het ijsje was goed voor later. Dit schreef ik aan Klaproos, de bolleboos in van alles; ik meen het, en dat weet ze wel:

Ik denk dat dit weer mooi is en ik denk ook dat de wolken vroeger, heel vroeger toen er nog niks aan elektriciteit bestond en alzeker geen digitale snelwegen, dat in die heel oude tijd de wolken voor goden werden aangezien en dat vanuit de wolken de godsdiensten zijn ontsproten: uit angst voor het onbekende en voor die grote donderkoppen en uit mindere angst voor de kleinere wolkskes die de engelkes werden. Dat denk ik. Lekker ijsje!