Die goeie, brave, hartstikke aardige ex-buurman

Hij woont voor onze tegenwoordige begrippen ver weg, wel elf minuten met de auto van ons vandaan. Maar dat wil niet zeggen dat we elkaar nooit meer bezoeken na zijn breuk met zijn partner, mijn buurvrouw van rechts. Onlangs was hij jarig. Een reden te meer om naar hem toe te gaan. Dat deden we dus, vanmiddag.

Hij had koffie voor ons drietjes gemaakt en cake geserveerd. Voor Frans had hij enkele droge koekjes, heel attent, en zo zaten we gezellig met elkaar te babbelen. Het gesprek ging over veel dingen die ons, ouderen, bezighouden, zoals de KBO, thuismaaltijden, clubverbanden, bridgen en volleyballen, maar ook over moord en doodslag in het dorp en in de stad en natuurlijk over de opvoeding van de kleinkinderen. Dat laatste vooral vinden we alledrie een moeilijk ding. Maar het samenzijn was genoeglijk. Wij zaten op de zitbank tegenover hem, hij zat in zijn luie stoel:

Toen vertelde hij dat hij binnenkort de burgemeester moest spelen in een toneelstuk, vanwege het 40-jarig bestaan van de volleybalclub. We moesten lachen van de voorpret en hij haalde de attributen tevoorschijn:

Het verwonderlijke was voor mij dat er ineens een heel andere figuur in de kamer stond. Wat een hoedje met een nog ingepakte ambtsketen allemaal kan doen. Na de kennismaking met de nieuwbakken burgemeester en ons hilarisch gelach grapte hij licht buigend zijn hoed van zijn hoofd. Mona Lisa aan de muur bleef erbij glimlachen, wij op de zitbank ook:

Toen ging hij nog een kopje koffie maken voor wie er zin in had: 

We hebben een gezellige middag genoten bij die goeie, brave, hartstikke aardige ex-buurman. We hopen dat er nog menige, leuke ontmoeting met ons drietjes zal plaatsvinden. Tot slot nog een klassieke foto van Frans:

en een fotootje nog van vanmiddag na de maaltijd van mij:

Is getekend, mede namens Frans: Ine