Een mens zou radeloos kunnen worden als hij stilstaat bij de rapheid van de tijd. Alweer is een maand voorbijgegaan. Januari, de eerste maanstond van het jaar is qua tijd vervlogen. Dag januari 2011. Je bent er geweest, je bent wég.
Maar die stelling klopt niet helemaal. Elk moment is immers geleefd, doorleefd en ondergaan? In plaats van de tijd, het tijdsbesef, zijn er de nieuwe herinneringen gekomen, is het leven geproefd, hebben we, als de mensen die we zijn, bestaan. Want we waren. En we zijn. Het is altijd toen en nu.
Terwijl ik dit overpeins, besef ik dat een mens wil vasthouden wat hij heeft, wat hij kent, wat hem vertrouwd is. Materie kun je vasthouden, niet de dingen die gebeuren, dus niet het leven zelf zoals het over je heen komt, zoals het je geschiedt.
Ik zie de mensen ouder worden. Mijn kinderen zijn middelbaar. Ik ben van de oude generatie. Tegelijk besef ik dat de tijd van de jeugd en de tijd van de ouderdom mijlenver van elkaar afstaan; hoezeer alles wat vroeger gebeurde, is vervlogen; hoezeer de contouren van de herinnering zich vervagen tot het kleine weten, minimaal, er zijn geen scherpe lijnen meer behalve op het oude fotootje dat je onverhoeds tegenkomt in een album of een rommeldoos. De tijd heelt alle wonden, maakt de herinnering zacht en de mensen zelf, vergoelijkt het leed dat is geweest én de belediging. De tijd neemt, achteraf gezien, de stappen van een reus die over de dingen heenstapt alsof ze er niet zijn - of enkel onbeduidend nog maar, dus zonder heftige gemoedswaarde zoals ooit.
In plaats van bidden, heb ik vanmorgen deze kleine beschouwing in me toegelaten. Ik hoop dat de hemel ermee instemt. Ja, en anders maar niet. Een mens komt altijd uit bij zichzelf. Hij mag zijn wie hij is, denken wat hij wil en doen wat hem goeddunkt. Dat behoeft geen bemoeienis van veraf of dichtbij. De tijd zal het leren. Echt waar.
iv1februari2011
Maar die stelling klopt niet helemaal. Elk moment is immers geleefd, doorleefd en ondergaan? In plaats van de tijd, het tijdsbesef, zijn er de nieuwe herinneringen gekomen, is het leven geproefd, hebben we, als de mensen die we zijn, bestaan. Want we waren. En we zijn. Het is altijd toen en nu.
Terwijl ik dit overpeins, besef ik dat een mens wil vasthouden wat hij heeft, wat hij kent, wat hem vertrouwd is. Materie kun je vasthouden, niet de dingen die gebeuren, dus niet het leven zelf zoals het over je heen komt, zoals het je geschiedt.
Ik zie de mensen ouder worden. Mijn kinderen zijn middelbaar. Ik ben van de oude generatie. Tegelijk besef ik dat de tijd van de jeugd en de tijd van de ouderdom mijlenver van elkaar afstaan; hoezeer alles wat vroeger gebeurde, is vervlogen; hoezeer de contouren van de herinnering zich vervagen tot het kleine weten, minimaal, er zijn geen scherpe lijnen meer behalve op het oude fotootje dat je onverhoeds tegenkomt in een album of een rommeldoos. De tijd heelt alle wonden, maakt de herinnering zacht en de mensen zelf, vergoelijkt het leed dat is geweest én de belediging. De tijd neemt, achteraf gezien, de stappen van een reus die over de dingen heenstapt alsof ze er niet zijn - of enkel onbeduidend nog maar, dus zonder heftige gemoedswaarde zoals ooit.
In plaats van bidden, heb ik vanmorgen deze kleine beschouwing in me toegelaten. Ik hoop dat de hemel ermee instemt. Ja, en anders maar niet. Een mens komt altijd uit bij zichzelf. Hij mag zijn wie hij is, denken wat hij wil en doen wat hem goeddunkt. Dat behoeft geen bemoeienis van veraf of dichtbij. De tijd zal het leren. Echt waar.
iv1februari2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten