HERFST MET CACHET

Het gebeurde gisteren dat de zon scheen alsof er licht brandde in de grote kamer van de buitenwereld, ik was in Catharinahof en keek naar buiten. Het was een licht dat alleen van de herfst kon zijn, een licht van een ongekende helderheid die zelfs de zomer niet in zich heeft, niet met zich meedraagt, hoe vreemd het ook lijkt dat de herfst het qua licht zou kunnen winnen van de zomer, ik heb het zo ervaren.

Het was een momentopname, zoals trouwens elke lichtval dat is. Maar deze had iets bijzonders, iets ijls, iets krachtigs en iets tekenends, alsof er een afstandelijk blauwe kleur in bestond die naar antracietgrijs neeg en zich als een hoge, nieuwe muur wilde optrekken om zich daar in de hoftuin voorgoed te vestigen.

Och, ik kan het niet verklaren, het was gewoon een hoog moment waar ik met verbazing bij bleef stilstaan, ernaar keek, het wilde behouden, tegelijkertijd wetend dat het niet vast te pakken was, zoals zoveel schoons niet aanraakbaar is, maar wel zichtbaar en op afstand enigszins voelbaar; nee, het licht van de boude kosmos laat zich niet pakken, niet vatten, niet door een mensenhand van de hemel plukken, het is ook niet in te palmen door een mensenbrein, het hemellicht is vluchtig, snel, slim en helemaal van zichzelf; al is de natuurwetenschap al wel ver gevorderd, is veel natuurkennis reeds omgezet in het praktische gebruik van de onzichtbare, verwonderlijke magie bijvoorbeeld via elektriciteit, chips en wat allemaal nog meer.

Het moment van die buitenkamer vol van heilig licht maakte van de herfst een chique oude heer, een heer met een blauwgrijze mantel, zo’n loden mantel van Steinbock, waarin de rijken zich tonen zodra de frisheid het toelaat. Maar waarom kom ik met mijn gedachten over de herfst toch altijd weer uit bij het beeld van een oude(re) heer? En waarom heb ik een zwak voor loden mantels van Steinbock en dergelijke gecultiveerde merken? En waarom heeft de herfst altijd mijn voorkeur gehad boven de andere seizoenen?

Ik heb het reeds lange tijd bepeinsd maar het antwoord nog niet gevonden, ook niet al hebben vriendinnen me gewezen op de herinnering aan een vorig leven; spijtig voor hen, maar daar geloof ik echt niet in. We leven in het nu, het is vandaag en niet ooit, niet toen, het is nu. Weet je wat het is? Het is herfst, herfst met cachet, en dat doet me denken aan die oude heer die van wijsheid en statigheid getuigt, en van cachet. Ik houd van stijl en allure, niet per se om zelf uit te dragen maar om naar te kijken en ervan te genieten. Cachet maakt meer mens van een mens.

2 oktober 2008 / 2 oktober 2011