dinsdag 25 oktober 2011

Het is maar wat je bezighoudt...

Tegenwoordig heb ik de rust ingelast en ik probeer die vast te houden, elke dag weer. Het huishouden doe ik in gedeeltes, koken doe ik niet meer, ik eet een maaltijd uit de diepvriezer of elders, ik verzorg mijn vogel Lorita met veel liefde, ik lees af en toe in een goed boek, momenteel herlees ik HOE DAN OOK van Frans Boddeke en 's middags na de dut trek ik er een paar uurtjes met Frans op uit, als ik tenminste niet te moe ben, want moe ben ik en moe blijf ik, het is bewezen.

Ja, de nadagen van het bestaan wil ik koesteren en zodoende mijn broze gestel een beetje sparen. Ik oog flink, maar het blijft bij ogen. Wat de fysieke motortjes doen, voel ik alleen. De spirit is nog goed. Het is te hopen dat die goed blijft. Niemand kan het tevoren zeggen.

Na de twee boekpublicaties, dit jaar, was ik afgemat, kapot. Ik voel het nog steeds. Hard had ik gewerkt, hard en veel, aan de beide boeken. Ik ben daarbij een perfectionist. Dat maakt een dergelijk karwei extra zwaar. Maar het werk ligt achter me, het is heerlijk uitrusten en ik voel dat het me goed doet.


Daar komt bij kijken dat mijn hoofd erg onvriendelijk is wat betreft geluid en evenwicht. Het evenwichtsorgaan heeft me de laatste twintig jaar veel narigheid bezorgd. En beter wordt het niet. De linkerkant van mijn hoofd is trouwens problematisch ook wat mijn geattaqueerde oog betreft. En de rechterkant is als het ware uitgeschakeld door volkomen doofheid in het hoorgedeelte, vanbinnen en vanbuiten.
 
En toch, toch ga ik door, kan ik doorgaan, met alle handicaps van dien. Is het zo verwonderlijk, vraag ik me af, dat ik zeer op mezelf blijf, en bij mezelf blijf? Wie kan zich inleven in wat ik doormaak, voel, beleef, ervaar, kortom: wat er ten diepste gaande is? Niemand. En dat verlang ik ook niet. Maar dat maakt een mens wel eenzelvig, mij wel. Je kunt nooit uitleggen aan iemand anders wat je allemaal moet doen om overeind te blijven bij alle zwakte in je gestel. Zeker niet als je er ook nog stevig uitziet. En dat onmachtige schept ergernis, zeker als je domme antwoorden of onzinnige vragen te verduren krijgt. Of als mensen je gaan invullen. Dat gebeurt ook nogal eens. Betweters genoeg. Nee. Ik blijf veilig mijn eigen maatje, houd van al mijn kinderen en van mijn liefste vriend; ik koester mijn vogel zolang ze er nog is en verder vind ik het wel goed. Echte vriendinnen zijn schaars. Ik kan wel zonder. Een boude stelling, iets te stoutmoedig misschien, dat besef ik, maar niet ongegrond. Bovendien heb ik het van huis uit meegekregen. Mijn moeder hield alle potentiële vriendinnen buiten de deur. Wat was haar drijfveer? Ik weet het niet.

Maar weet je, als je hulp of vriendschap aanvaardt en je bent nogal kwetsbaar dan neigt de ander snel naar de overheersing toe. Dan word je, als je niet oppast, platgewalst als mens, als individu. Ik ken iemand die absoluut de maat niet kan houden in haar goedheid en daardoor overdreven en raar gaat doen, fout op fout maakt en door haar onbesuisde opdringerigheid de vriendschap keer op keer om zeep helpt. Zo iemand is hoe dan ook uitermate vermoeiend. Die moet je op den duur wel loslaten: uit zelfbehoud.

Ik ben blij met mijn keuze van rust en overzicht, zoveel als mogelijk is. De nadagen van een mens houden een keertje op. Dus mag ik ze op mijn wijze invullen. Ik heb hier niet gezegd dat het altijd even leuk is. Wel het beste en het wijste dat ik kan doen. Wat denk jij?

1 opmerking:

  1. geen eevoudig leven hé ine: -)

    in elke relatie geldt, respect en vrijheid, en dat is niet altijd even gemakkelijk denk ik,
    :-)

    maar alles komt goed hoor:-)

    BeantwoordenVerwijderen