Je brengt me maar geluk vandaag

Ik ging naar hem op zondag, het was nog vroeg. De bomen taanden snel, gedwarrel overal van dorre bladeren; ik reed de laan in; een kat liep over de weg richting een huis riant met tuin. De kat was wit. Ik ben niet gewend een witte kat te zien. 'Je brengt me maar geluk vandaag,' zei ik hardop, 'nu je toch wit bent en niet zwart.' De kat sloop voort en wist van niets.

 

Tien meter verderop repte zich langs het trottoir een beest in grote haast, het ding was dun en smal: wat zou dat zijn? Het tere lijfje droeg een pluim. De pootjes op de grond geplant schichtigde het diertje voort: een eekhoorn in de herfst. Wat was hij mooi.

Daar ging een kleine, witte hond, de oortjes spits omhoog, het lijfje aangelijnd. Het baasje had de pas erin, het hondje stapte mee. Drie meter verder streek een roek neer in het gootje van de straat: wat zou hij zien of vinden?


Een middelgrote, zwarte hond ging richting glasbak met zijn baas, die oogde als een zwerver. Was hij dat? Er streken bonte vogels neer als heiligen in wit met zwart habijt: de eksters waren uit op prooi, wat zouden zij er vinden? Ze vlogen op en neer, hipten op de poten hoog en deden druk, precies als eksters zijn.


Ik dacht: wat is het mooi vandaag, mijn ochtend is gezegend. Toen kwam ik bij het huis aan waar ik werd verwacht, zette de wagen weg en liep het tuinpad af. Daar woei de wind een vriendelijke vleug, de zon scheen licht en mild en ik ging voort met blij gemoed.


Mijn vreugde werd volmaakt, want daar was JIJ. Je ogen blauw, je haren blond, je lieve lijf met bloes en spencer aangekleed: een heer ten voeten uit. Zo mooi ben jij. Je weet het niet. Maar ik, ik heb je lief.

iv24102010