In Grootmoeders Kastje: Komt die pet uit Amerika?

Vandaag woon ik officieel dertien jaar in Nijmegen. Op 7 oktober 1998 trok ik in dit, toen nieuwe, appartement. Nooit had ik voorheen kunnen denken dat ik op een keer mijn geboortestreek Brabant zou verruilen voor Gelderland, mijn geboortestad Den Bosch voor Nijmegen. Maar het gebeurde.

Aanvankelijk was het moeilijk voor me. Het duurde ongeveer zestien maanden voor ik 's nachts een keer normaal doorsliep. Ik leed erg aan de verhuizing, die heimwee had ik niet verwacht. Intussen woon ik hier vrij en blij, heb ik mijn weg gevonden en die merkwaardige heimwee van toen bestaat niet meer.

We gaan er dan ook handig mee om. We weten de weg en de leuke ambiances. We vieren het leven, zal ik maar zeggen. Het mag onderhand ook wel. Zo zijn we gisteren weer eens heerlijk op stap geweest. We probeerden eindelijk onze angst voor het thermaalbad in Arcen te trotseren. Na het immense ziekbed van Frans dachten we er nooit meer te komen. Maar wat is hij sterk!

Uitstappen en afwachten tot we binnen zijn...

- Komt die pet uit Amerika, Frans?

- Nou ja, er staat Vroom & Dreesman in, Ine.

Alles is hier nog hetzelfde.
En wat te denken dat we zowaar straks warm buiten zullen zwemmen in de regen?

Dat heb je mooi volbracht, alter ego, het belooft fijn te worden.

Eerst even naar het sanitair in de kelder geweest.
Je kunt maar beter onbezorgd zijn als je in het water bent.

Toch nog even thee en koffie bestellen.
De rit was best lang voor ons en de dorst niet gering.

Toen we eenmaal in het verrukkelijke water waren, genoot hij met volle teugen van de luxe verwennerij en van de gezonde massage van het water. Maar ik ook.

Thuisgekomen had ik de traiteur besteld, d.w.z. dat de kippensoep en de Chinesche maaltijd van de slager in Beek kwamen. Het was heerlijk en ouderwets gezellig aan tafel. Dit genoeglijke aspect hebben we heel lang gemist. Maar nu is het des te mooier, want dit is iets dat niet meer mogelijk leek en toch bestaat.