Het fragment met de peperbus

Vandaag liep het allemaal niet zo lekker. Of het aan de nieuwe maandag lag of aan alle snoepgoed dat ik had  verorberd in het weekend, ik weet het niet, maar ik had last van mijn maagstreek. Ik lag het liefst te liggen op de bank of op mijn bed. Ik wilde helemaal niets hoeven doen. Ik wilde slapen en kwiek wakker worden.

Dat is niet gebeurd. Het een noch het ander. Ik raapte landerig mijn moed bijeen en warmde de verrukkelijke soep op voor de lunch, maagpijn of niet, ik moest op tijd eten. Lorita had vandaag een vrije dag, ze was continu uit de kooi, ze stapte en zat dus waar ze wilde. Terwijl ik de soep opwarmde en bij het fornuis het proces ervan gadesloeg, hoorde ik achter me gerinkel, of iets dergelijks. Ik keek om en zag Lorita vechten met de peperbus.

Even heb ik de soep alleen gelaten, zij het op de laagste pit. Ik snelde naar het fototoestel om het incidentje vast te leggen. Want zulke momenten doen me goed. Die wil ik graag bewaren. Niet zozeer voor op mijn oude dag, dat hoeft niet meer, maar voor het nageslacht, voor later, voor ooit, voor wie weet wanneer.

 
 Hier pakt ze razendsnel het busje. Ze beweegt haar kopje te snel voor de duidelijke kiek. 

Hier lijkt ze braaf en oppassend, maar o wee, da's schone schijn!

En nu ga ik met de hoop dat ik vanavond alweer een stuk zal zijn hersteld naar de kamer. Ik zet dadelijk thee en neem even een hoofdkussen en een dekentje mee op de bank. Wij zullen ons vertroetelen, zei ik tegen mij. Zonder fantasie / komt een mens alleen er nie... Goedenavond iedereen!