Boddevin had het in zijn jaszak zitten, een pakje sultana's. Die heeft hij voor de zekerheid altijd bij zich, voor als hij flauw wordt - of erger - vanwege de suiker. Toen we vanmiddag vanuit de landwinkel na de thee en de cappuccino gingen wandelen en even bij het paard met haar veulen stilstonden, kwam ze naar ons toe gestapt en hield haar lieve, weemoedige hoofd dicht bij de onze, alsof ze ergens om vroeg.
'Ik heb van die koekjes bij me, weet je wel,' zei hij, 'zou ze die mogen hebben?' 'Dat denk ik wel,' zei ik verrast, waarop hij het pakje sultana's tevoorschijn haalde. Voorzichtig streelde hij haar over haar zachte neus. Het was een gebaar van hem dat mij vertederde. Ik opende het pakje, brak de koekjes, legde de stukjes een voor een in de palm van mijn hand en voerde haar. Ze at en smakte erbij, alsof ze wilde zeggen: lekker hoor. Haar veulen deed niet mee met de snoeppartij, hij at van het magere novembergras en ging voor een schrale haffel zover mogelijk met zijn hoofdje onder de omheining door. Plotseling sprong hij weer richting zijn moeder en kwam nieuwsgierig even kijken wat er gaande was. De koekjes waren op. Één stukje viel en bleef achter op de grond. Maar geen paard dat het doorhad en ik was te stram om in het rulle zand met de anderhalve grasspriet te gaan bukken om het op te rapen.
We reden huiswaarts en ik vergat het voor ons bijzondere zandpad te nemen, dat was ik van plan geweest. Maar de route die we nu reden, was ook mooi, met het voordeel dat we meteen konden checken of de weg naar Nijmegen klaar was. Tot onze blijdschap en grote tevredenheid konden we inderdaad probleemloos doorrijden en we genoten van alle vernieuwingen en verbeteringen, vooral bij Alverna. Twee jaar lang was de weg richting Grave/Alverna/Nijmegen, vice versa, afgesloten geweest. Hoe blij kun je zijn als zo'n traject klaar is? Het voelde bijna alsof ik hoogstpersoonlijk iets nieuws had gekregen. En misschien kun je dat gerust ook zo stellen.
Thuisgekomen liet ik alle indrukken even bezinken. Ik rustte uit, nuttigde mijn avondboterham, zorgde voor Lorita, keek naar GTST en aansluitend naar de dramafilm 'De moordenaar was Alzheimer'. Een verharde uitgave van Flikken Gent. Hij duurde twee volle uren. Onderwijl heb ik enkele koekjes opgeknabbeld. Die hadden we gekocht op de boerderij waar we vanmiddag zijn geweest. Koekjes voor het paard uit de jaszak van Boddevin en koekjes voor mevrouw uit de landwinkel. Een leuke overeenkomst. Maar niemand heeft mijn neus gestreeld. Ik had er ook niet op gerekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten