Samen genieten van de nadagen van je leven, als je dat perspectief met iemand kunt delen, ben je rijk, zoals ik rijk ben, kijk maar mee:
Dit is José, wachtend op de anderen op mijn galerij, ze draagt bloemetjes voor de gastvrouw, die ongeduldig maar blij op iedereen staat te wachten in de deuropening.
Ja hoor, ze naderen al, de heren, met een lach op de gezichten. Dat belooft vreugde voor vandaag, de 7de september 2011.
Als dit geen vrolijke bezoekers zijn, dan weet ik het niet meer. Louis, Frans en José, een heerlijk drietal dat elkaar verstaat. En de bloemen? Die zijn voor mij.
Na de koffie met de ontdooide tompoucen (waarom schrijven ze tompouce met een ouce achteraan? Tompoes vindt ik logischer geschreven, maar ja) verzonnen we iets anders te doen: pannenkoeken eten in de Duivelsberg, ofwel op De Duffel. We reden mee in de Lancia van onze vrienden. Ik ben dol op die wagen, hij is een en al schoonheid en perfect van lijn. Nu zaten we er gevieren in, een leuke bezigheid, ook al omdat Louis een veilige chauffeur is. Na de pannenkoeken - die van mij was veel te groot - wandelden we voorzichtig een stukje de traa in, en stopten bij het bord richting de trap naar boven, waar José even een kijkje nam en er het grensland onder zich schouwde.
We hebben de torretjes, die bedrijvig op pad waren, voor onze voeten gespaard; ze waren glanzend zwart en mooi van vorm, en ze wonen daar in het bos, precies waar ze thuishoren.
Frans heeft ons graag gedrieën gekiekt, zo staat de gastvrouw ook op de foto. Ik vind het een prachtige herinnering, zeker voor mezelf.
En dit is een plaatje van twee bijzondere mensen die we zeer hebben leren waarderen in de loop der tijd. Waar de kwaaie deur dicht ging, ging de allerbeste deur open. Zo werkt het in het leven. Alleen zulke mensen die elkaar in het levensechte herkennen, kunnen vriendschap sluiten. Zij die onbegrip en afgunst aanhangen, vallen onontkoombaar af. Dat vertelt de praktijk van het leven zelf.
Omdat ik die morgen thuis vergeten was hun een lekkere latte aan te bieden - ze kregen schrale koffie mocca zonder schuim - reden we door naar Het Jachtslot om te trakteren én voor de gezellige afronding van deze heerlijke middag. De drie poseren hier, klaar voor vertrek.
Terwijl José nog even rondkijkt en de heren klessebessen, poseert Louis een leuke stand met zijn bodywarmer achterwaarts: het staat zo wel, hè? Frans kijkt in de camera en dit is het pittige resultaat.
En daar was José. Dit zijn de plaatjes ter herinnering aan die heel mooie dag waarop we samen mochten zijn. Dank je wel! Ik heb van jullie genoten.
Ine, 10.9.2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten