Kleine vlokken wolkenwit dwarrelden op ons neer. We gingen door de eerste sneeuw. De stad was wit en teer. De straatlantaarns flitsten aan. De huizen op het plein stonden majesteitelijk trots, élk, sneeuwpaleis te zijn. Éven waanden we ons kind, betoverd door de sneeuw. We liepen in een sprookjesstad. Ons vriendje was een meeuw.
Foto via Internet
Hij scheerde langs het water voor onze voeten neer en stapte trots en hongerig rond als een echte heer. We kruimelden een koekje uit onze grote tas. Toen wisten we heel zeker weer dat dit geen sprookje was. We keken en we lachten. De meeuw vloog krijsend op. Het was zijn liefste dankjewel vanuit zijn diepste krop.
De sneeuw deed zachtjes verder. Wij tweetjes deden voort. De vogel was opnieuw op roof. Hij krijste ongehoord. We gingen in een winkel en kochten een nieuw boek. De sneeuw smolt van de jassen af. De frisheid maakte kloek. We schuifelden gelukkig richting de overkant. De sneeuw koosde zacht ons gezicht. We gingen hand in hand.
iv29november2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten