De zondagse lunch in Catharinahof was weer heerlijk, het croissantje bij de koffie van de zondagmorgen trouwens ook. De zondag is voor Boudewijn en mij. Vanmiddag krijgt hij echter bezoek, dus zette ik de koffie en de thee klaar en alle toebehoren en verdween naar huis.
De ware reden van mijn vertrek was mijn loden moeheid en het gesuis in mijn oor. Ik wilde slapen en de wereld vergeten. Ik heb veel getorst in de laatste jaren. Ik ervaar de verwerking ervan maar ook het gemis aan voeding, gemoedelijke voeding via derden, bijvoorbeeld door de vreugde van het bijzijn van mijn kinderen. Het is voor de jonge mensen anders dan in onze tijd. Ze hebben geen tijd meer om sociaal bij hun oude moeder te gaan zitten koekeloeren, zeker niet als je, als ondernemende dochter, ver weg in Scanidnavië woont. Ik klaag niet, ik constateer. Er zijn families die aan elkaar hangen en families die van elkaar vervreemden. Daar kun je geen peil op trekken en je kunt je er ook niet aan spiegelen. Ik vind mijn weg ook zonder kroost.
Zondagmorgen 14 november 2010
Vanmorgen kiekte ik mijn Wolfskuilse landgoed ter linkerzijde van de andere kant gezien: een deel van de flat en de Floraweg met de achterkant van het schooltje De Wolfjes. Een beetje volks aanzien, dat wel. Maar ik woon hier graag. Moeder komt haar tijd wel door. Ze heeft ook niets te klagen, ze is alleen maar chronisch moe. En af en toe een beetje mat. Mag het, op je oude dag?
Is getekend, Maatje O.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten