zondag 18 september 2011

Daar moet je geen drama van maken, zus


Een trap als een Jacobsladder

Soms weet ik het niet meer. Dan zou ik willen vertrekken, het huis uit, de straten uit, de wereld uit, ja dan wil ik zelfs de wolken voorbijgaan richting de verste verte van het firmament, waar je niemand tegenkomt. Vreemd, want zo’n verlangen te vluchten is een reflex op een gevoel van verlatenheid. Heel merkwaardig wil je uitgerekend door dat verlaten gevoel de leegte in, wil je een plek vinden van rust en verder niets.

Onzin. Je wilt helemaal niet weg. Je wilt thuis zijn, vertrouwd, knus, gezellig. Eigen haard is goud waard. Dat besef je al te goed. Ook weet je uit ervaring dat alleen zijn zijn tol eist. Je moet het immers altijd volhouden met jezelf, er is verder geen mens om tegenaan te praten, die je kunt vertroetelen of die jou vertroetelt. Je kopje thee wordt altijd door jóú gezet en de tafel wordt alleen door en voor jóú gedekt. Daar moet je geen drama van maken, zus. Je hebt het goed, dus weet je gezegend, zwijg en geniet.

Ik krauw mijn vogeltje, strijk neer op de bank en ga zitten zappen. Mijn rare reislust is alweer over. Ik ben weer terug bij mezelf, terug in de vertrouwde wereld van ons allemaal. Het is er best goed. Mijn wanhoop was een momentopname. Gelukkig wel.

1 opmerking:

  1. .. ik kan me er wel wat bij voorstellen ine,
    soms vliegt de eenzaamheid je aan en wil je weg ..

    een voodele is, dat je met je fantasie overal naartoe kunt:-)

    lieve groeten
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen